نامهء۳

 دوشنبه شبه.شایدم سه شنبه صبحه.نمیدونم.هیچ فرقی نداره.وقتی صدات نیست فرقی نداره چند شنبس یا چه ساعتیه.درسته تو قلبم هستی.ولی این دو روز که صدات نیست روحم پژمردس.مدام اشک تو چشمامه.انگار خستم.انگار نداره.خستم.از اینهمه دوری خستم.از نبودن تو کنارم خستم.خستم وقتی تکیه گاه میخوام و تو نیستی.اون دو دقیقه که صداتو شنیدم تو ابرا پرواز میکردم.بی تو دستام میلرزه.بی تو نگاهم نگران دنبالته.بی تو اصلا نیستم.امروز تو خیابون که راه میرفتم همش منتظر بودم از پشت سرم صدام کنی.منتظر بودم که بیای،ولی شب شد و تو نیومدی...

من موندم و خستگیام.من موندم و دردم.هر شب که با تو حرف میزدم دردم زیاد تر از امشب بود ولی اشکی تو چشمام نبود.امشب که صدات نیست دردم کمتره ولی دلم گریه میکنه و چشمام پر از اشکه.خیلی برات خط و نشون کشیدم.ولی وقتی زنگ زدی و من تو جمع بودمو حتی نتونستم بهت بگم دوست دارم انگار که داشتن گلومو فشار میدادن.باهات که صحبت کردم دلم میخواست گریه کنم و مثل همیشه با حرفات آرومم کنی.ولی تو وقت حرف زدنم نداشتی.

دیگه این کارو نکن.میدونی که زندگی بی تو برام چقدر سخته.میدونی که به خاطرت حاظرم از همه چیز بگذرم.پس همیشه باش.من و تو ، نه، ما دو روزه به خاطر اینکه به فکر خودت نیستی از هم بی خبریم.پس دیگه با ما این کارو نکن.من با نبودن حتی صدات میشکنم.مگه قول ندادی مواظبم باشی، تکیه گاهم باشی؟ پس باش.

دوست دارم اندازهء تمام مورچه هایی که تا حالا بودن و از این به بعد هستن.

 از لیلی به مجنونش که دو روزه تلفنش قطع شده.